Bij wijze van experiment: een gedicht.
Ik heb een sonnet geschreven bij deze foto. Het was de winnaar van de National Geographic Fotowedstrijd 2017. De foto is gemaakt door Mascha van Lynden tot Oldenaller uit Klazienaveen. Met haar unieke beeld van een ontpoppende vlinder wist ze de jury unaniem te overtuigen. Op haar eigen site vind je superleuke portretfoto’s van huisdieren. Lees verder
Ik had als kind altijd een hekel aan dominees die hun preek begonnen met een kort en krachtig statement en dan zeiden: “Dat is eigenlijk wat ik wil zeggen, ik zou nu met mijn preek kunnen stoppen.” Ik vond dat stom, omdat er nooit een dominee was die het lef had om ook daadwerkelijk te stoppen met zijn preek. Altijd kwam er een toch-nog-even-dit.
Vaak denk ik na over wat nou de belangrijkste boodschap is, die ik via deze blog de wereld in wil slingeren. Ik kom dan de ene keer uit op: Je bent geliefd. De andere keer op: Je bent vrij. Wat mij betreft zijn deze twee onlosmakelijk met elkaar verbonden. Je bent namelijk vrij, omdat je geliefd bent.
Je bent vrij, omdat je geliefd bent.
Dat is eigenlijk wat ik wil zeggen, ik zou nu met mijn blog kunnen stoppen.
Maar…
Toch nog even dit: Lees verder
Vakantie is een tijd van even niet hoeven. Even de boel de boel laten, de deur achter je dichttrekken, met de beentjes omhoog, dat pakken ze je niet meer af en meer van dat soort clichés. Vakantie is een tijd van even niet hoeven, maar vaak wel veel doen: zwemmen, tent opzetten, uitstapjes, zelf koken, extra schoonmaak, boeken lezen, museum, dierentuin, fietsen. Maar: Het hóéft allemaal niet. Je bent vrij.
Ik werk bij Navigators. Het is een mooie club. Lees verder
Een Spaanse vader wilde het goedmaken met zijn zoon die naar Madrid is weggelopen. Vol berouw plaatst de vader een advertentie in een krant, El Liberal: ‘Paco, ontmoet me bij hotel Montana, dinsdag tussen de middag, alles is vergeven, papa.’ Nu is Paco een gewone naam in Spanje en als de vader naar het plein gaat, staan er achthonderd jongemannen met de naam Paco die wachten op hun vaders. (Uit: Jutten van Reinier Sonneveld)
Ik ben waarschijnlijk niet de enige die zich vooral herkent in de oudste zoon, de bekendste ‘oudste zoon’ uit de wereldliteratuur. (Als het je niet bekend voorkomt, moet je de eerste helft van Lucas 15 lezen.) De gelijkenis van Jezus legt nadruk op de jongste zoon, de ‘verloren zoon’, maar die staat toch wat verder van mijn bed. Verkwisting, losbandigheid, het is niet aan mij besteed. Nee, dan de oudste broer. Wrok, negatieve gevoelens, hard werken, maar toch twijfelen aan de liefde van de vader, dat is meer mijn kopje thee.
Lees verder
“Amen is niet het sein tot kuchen in de kerk.” Zo vertelde een boekje over gebed mij ooit. Amen is veel meer. In veel bewerkingen van het Onze Vader die bedoeld zijn om te zingen is dat amen aan het eind een grote climax. Het wordt lang en plechtig uitgerekt (aaaahaaaaamen) en nog een paar keer herhaald. Je moet wat met dat korte woordje aan het eind.
Een poosje geleden plaatste ik deze tweet:
Soms ben ik iets aan het schrijven en denk ik opeens: Hè? Meen ik dit nu echt?
— Matthijs den Dekker (@matthijsdend) 1 maart 2016
Gods liefde gaat over vrijheid en aanvaarding. Dat is in één zin het centrale thema van mijn blog. Waarom? Omdat ik daar zelf nog veel in te leren heb en steeds weer meer ontdek en ervaar van Gods liefde, vrijheid en aanvaarding. Ik ben van een strenge God die me opsloot in regels en zocht naar wat ik fout deed naar een God gegaan die een liefdevolle vader is. Niet omdat me dat beter uitkwam, maar omdat God zich steeds meer zo aan me laat zien. Het is soms een worsteling het te accepteren, maar ik blijf het proberen. Net zo lang tot ik er goed in wordt.
Lees verder
Ik vind mezelf soms veel te serieus. Altijd maar analyse, zelfreflectie, dingen leren en dan proberen om ze bewust ‘in de praktijk te brengen’. Nogal verstandelijk, zeg maar. Zo ben ik, daar ontkom ik niet aan, maar ik vind het ook eenzijdig. Ik vind het tijd voor de praktijk. Niet voor de praktijk van leren beseffen dat ik geliefd ben, maar voor de praktijk van leren leven dat ik geliefd ben. Het is de ultieme manier van God de eer geven voor wat Hij in mijn leven doet.
Een goed boek raakt mij meer in mijn geloof dan de beste worshipmuziek. Boeken, woorden, taal hebben de kracht nieuwe werelden te openen en nieuwe perspectieven uit te diepen. Ze geven woorden aan dingen die in mijn hart zitten, maar waar mijn verstand niet bij kan. Ik word blij van een mooie zin, of ik die nou zelf geschreven heb of iemand anders. Er gebeurt iets magisch als iemand woorden op zo’n manier kan samenvoegen dat de taal tot bloei komt en leven opwekt.
Ik zat vroeger op een koor. Ik heb vrij weinig muzikaal gevoel en mensen die wel eens naast me in de kerk hebben gezeten zullen bij deze mededeling misschien een wenkbrauw optrekken. Het is waar: ik heb een poos op een koor gezeten en ik vond het leuk. We zongen echter één lied waar ik het tekstueel niet helemaal mee eens was. Bij dat lied bewoog ik mijn mond, maar maakte ik geen geluid. Dan was in ieder geval voor mezelf duidelijk dat ik er niet mee eens was! Na een optreden kregen we vaak applaus. Als mensen dan klapten lachte ik schaapachtig en sloeg even mijn ogen ten hemel. Ik wilde aangeven dat ik het allemaal niet zelf gedaan had, maar God. Ik stelde niet zoveel voor, het ging allemaal om God.
Deze twee gedragingen van mij in het koor (ik was trouwens tenor, mocht je nieuwsgierig zijn), zijn een milde vorm van angst op de twee gebieden die vandaag aan bod komen. Lees verder
Soms heb ik een opeens een enorme openbaring van iets dat eigenlijk zo logisch is, dat iedereen het waarschijnlijk al snapt en ik er als laatste achter kom. Dat begon als kleuter met de verbazingwekkende ontdekking dat ik fouten kon maken (Het verhaal gaat dat op een van mijn eerste schooldagen als kind de juf iets aanwees wat ik fout had gedaan en dat ik bij hoog en laag volhield dat dat niet kon, ik maakte namelijk geen fouten) en sinds die tijd komt het regelmatig voor. Laatst klikten er twee dingen in mijn hoofd die daarvoor wel een beetje om elkaar heen zwierven, maar nooit echt verbonden raakten.
Lees verder
